W gniewie człowiek z łatwością zdobywa się na czyny, przed którymi wzdragałby się w normalnych warunkach Tym samym, którym ona się niedawno wycierała. Nagle zebrało mu się na płacz. Jak on teraz dotknie Anny, kiedy czuł na sobie dłonie innej kobiety? Lindy. Ledwie miał odwagę wymówić jej imię. Anna zorientuje się, co zaszło. Domyśli się zdrady, tego, że nie udało mu się dotrzymać obietnicy. Co on powie, kiedy odezwie się Linda? Nie musiała prosić o jego numer telefonu, wie, gdzie go szukać. W niej skupiała się cała jego tęsknota. Usiadł na sedesie i oparł głowę na dłoniach. Cokolwiek zrobi, jedną z nich będzie musiał zdradzić. Pojedzie do szpitala. Tak. Natychmiast. Weźmie odpowiedzialność za swój postępek. Anna musi mu przebaczyć. Nie wytrzyma bez jej przebaczenia. Zadzwonił telefon. Spojrzał na zegarek. Dziesięć po siódmej. Nagi wszedł do pokoju. To ona. Bo kto inny dzwoniłby o tej porze? Na pewno skontaktowała się z biurem numerów. Co jej powie? Nie może przecież nie odebrać, musi usłyszeć jej głos. Bez problemu mógł podnieść słuchawkę po piątym dzwonku. Wspaniałe uczucie. Nic mu już nie grozi. Uśmiech rozjaśnił całe jego ciało. – Halo? – Jonas, tu Björn Sahlstedt ze szpitala Karolińska. Byłoby dobrze, gdybyś przyjechał. Jak najszybciej. KIEDY WYSZŁA NA ULICĘ, było dziesięć po czwartej. Nie wiedziała, gdzie jest. Jechali taksówką na południe od Gamla Stanu, potem skręcili w prawo przy Gullmarsplanie, a potem... straciła orientację. Odwróciła się. Po prawej od drzwi wisiała tabliczka z nazwą ulicy. Było ciemno, musiała podejść bliżej, żeby cokolwiek zobaczyć. Storsjovagen. Stała na placyku, przy którym ulica się kończyła. Ruszyła w dół. Fasady połyskiwały czarnymi oknami. Gdzieniegdzie paliły się lampki. Była zadowolona, że się nie obudził. Co najmniej godzinę leżała bez ruchu, udając, że śpi, zanim jego spokojny oddech upewnił ją, że zasnął. Dopiero wtedy otworzyła oczy. Jeden pokój, połączenie salonu z sypialnią. Dziwnie pusty. Może mieszkał tu tylko czasowo. Ale przeczyły temu ściany obwieszone od podłogi po sufit obrazami olejnymi o barwnych abstrakcyjnych motywach. Zasnął, wtulając wargi w jej lewe ramię. W mieszkaniu było zimno. Ostrożnie, żeby się nie obudził, odsunęła się od niego, wstała i zgarnęła ubranie z podłogi. W lustrze w łazience zobaczyła obcą kobietę. Kobietę, która uwiodła dwudziestopięciolatka, poszła do niego i przespała się z nim. Nadal nie była pewna, czy właśnie o to jej chodziło, czy dopięła swego. Wszystko wydawało się pozamykane. Na schodach, kiedy szli do jego mieszkania, owładnął nią niepokój. Śmiałość, którą zawdzięczała alkoholowi, nagle ją opuściła i przez krótką chwilę zastanawiała się, czy się z tego nie wycofać. Ale kiedy wyobraziła sobie Henrika w objęciach Lindy, nogi same zaprowadziły ją pod drzwi Jonasa. Przytuliła się do niego już w przedpokoju, żeby ukryć zmieszanie. Pragnął jej tak bardzo, że ledwie zdążyli się rozebrać. Błądził po jej ciele nieporadnymi dłońmi. Pomyślała, że może jest prawiczkiem, i zrobiła wszystko, żeby dodać mu wiary w siebie. Udawała, że jego nieudolne pieszczoty sprawiają jej przyjemność. Doszła do skrzyżowania w kształcie litery T, wyjęła komórkę i zadzwoniła po taksówkę. Wiedziała, że nazywa się Jonas Hansson (nazwisko przeczytała na tabliczce na drzwiach), i to jej całkowicie wystarczy. On zrobił swoje, ona swoje. Czuła pustkę, ani śladu wzruszenia, poruszenia. Przez piętnaście lat jedynym mężczyzną, który jej dotykał, był Henrik. Teraz oddała się kompletnie obcemu człowiekowi. I ani trochę jej to nie obeszło. W holu paliło się światło. Wyjęła z portfela obrączkę i wsunęła na palec. Najciszej, jak